Spring Awakening



Every year at the end of winter I get a mini depression. And don't get me wrong, this is not me being cute and flippant and using depressed as a synonym for being sad one day. I mean, I've experienced depression the year my dad and my friend died. I know what it feels like to start crying without any discernible reason. To lie awake at night because your mind is going round and round in negative spirals. To live each day waiting for it to be over. To have no control over your mood swings. To feel like everything is a disappointment and nothing will ever get better. So yeah, I don't use the term lightly.

Now, it hasn't quite gotten as bleak as that, but I noticed the absence of my regular optimism. I'm usually a rather positive person, but the past month and a half I kept focusing on everything that was wrong. Everything I did wrong, and everything that everyone around me did wrong. A lack of faith that things would turn out alright in the end. And me being the naturally worrying type, I REALLY need to keep that faith that every cloud has a silver lining. I just won't survive if I don't keep my faith.

And even though this happens every year to a varying extent, I always forget how much the sunshine means to me. After the holidays have come and gone, after that last, dark, grey stretch of winter, I'm done. I have no energy of myself left. I need the sun to shine a new perspective on my life. So when the clouds cleared from the skies two weeks ago, it was truly like a veil had been lifted that had separated me from my true self.

It's not like my life has no worries or issues anymore. I worry every day, there are always doubts and frustrations. And ooh boy, it just seems to get worse now that I work full-time (which is a story for another blog post). But it feels like now I have the resilience and the perspective to deal with all of that again. Now, I acknowledge the problem, and I give it a place rather than having a problem paint me into a corner. Let's hope this feeling sticks for a while.



I should end this with some corny metaphor about blossoming or something, but you can think of that yourself. Hope you enjoyed the clothes and the honesty. Do you ever get overwhelmed by, well, life?


11 comments

  1. Ik begrijp je volkomen. Een dik jaar geleden heb ik ook in een depressie gezeten en daar heeft mijn schoolwerk enorm onder geleden. Stage afgezegd, geen geweldige punten en man wat was ik blij dat het allemaal gedaan was! Tijdens de winter krijg ik het ook moeilijk ben ik soms bang terug in die depressie te sukkelen, maar al een geluk is het nog niet zo erg geweest als toen. Dat we dat nooit meer mogen meemaken! Ik weet niet of ik dat nog een tweede keer zou aankunnen. Nu besef ik wel dat het leven zo schoon is en vol kansen zit en dat het vooral oké is om gewoon gelukkig te willlen zijn en geen immense carrière na te streven!

    ReplyDelete
  2. oh ja, gewoon gelukkig zijn ipv vanalles te willen bewijzen: sleutel tot rust. Jammer genoeg krijg ik dat zo moeilijk vastgestoken in mijn hoofd en in mijn leven :)

    ReplyDelete
  3. mooi geschreven. Klinkt heel herkenbaar :)

    ReplyDelete
  4. Zeker niet abnormaal denk ik, die winterblues. Het is idd opmerkelijk hoe zon je humeur kan beïnvloeden, ik ben ook altijd een beetje verbaasd hoe blij ik er van kan worden. Ik zeg altijd dat ik zou moeten verhuizen naar een permanent zonnig land :)

    ReplyDelete
  5. idem hier, ik denk dat mijn levenskwaliteit een 30tal procent hoger zou liggen als ik ergens woonde waar het vaker zonnig was :)

    ReplyDelete
  6. hmm je bent niet de enige, ik zit daar ook snel mee. Langs de ene kant sport ik dan veel op grijze dagen, wat lopen om even leeg te zijn. Maar zo opstaan in het donker en thuis komen van je werk in het donker, das zuur.
    Ik heb het dit jaar deels kunnen omzeilen door op reis te gaan naar mijn familie in Israël en echt de eerste dag 25 graden en zon op mijn snoet, das puur geluk. Ik heb echt 5 minuten staan glimlachen.

    Wat mij vooral stoort is dat alle dagen in de winter zo grijs en hetzelfde lijken, mijn energie geraakt op...
    (i love these kind of posts, zo herkenbaar!)

    ReplyDelete
  7. Ik heb onlangs huilend bij de dokter gezeten omdat ik me zoveel zorgen maakte en daardoor al enkele nachten niet geslapen had... Leuk om af en toe ook eens blogposts te lezen die niet alleen maar sunshine, lollypops en rainbows zijn!

    ReplyDelete
  8. ♥ bedankt om dit te delen. Ik vind het zo frustrerend dat we niet vaker over dit soort dingen praten. Het leven IS gewoon niet altijd shiny happy people holding hands. Voor mij niet althans. En ik voel me dan zo ondankbaar...

    ReplyDelete
  9. Zeer herkenbaar, ik ben ook een piekeraar en ik kan negatieve dingen ook vaak heel moeilijk loslaten. Ik werk eraan :)

    ReplyDelete
  10. Mooie, eerlijke post. Ik heb ook zo mijn rare ongelukkige periodes, geen idee waarom maar alles slaagt gewoon tegen en niets gaat goed. Echt zo vervelend, want ik heb geen idee waarom ik mij soms zo voel en alle problemen lijken dan ook echt samen te komen. Fijn dat je er zo eerlijk eens over schrijft :)

    ReplyDelete
  11. what a question.. of course I do. I think everyone does. Love your honesty. <3

    ReplyDelete